Men vroeg me gisteren waarom ik solidair met de stakers zou zijn, ik was toch al met pensioen? Wel, het is geen ver van mijn bed show, vrienden, solidair zijn is gewoonweg een sociale én menselijke plicht!
Als zo’n jonge blaag van rond de 30 mij komt vertellen dat ik solidair moet zijn door in te leveren op mijn pensioen zodat de jeugd niet voor de zware schuldenlast van de zogenaamde vergrijzende bevolking moet opdraaien dan rijzen mijn (grijze) haren ten berge. Niet alleen was mijn generatie solidair met de vorige, wij betaalden voor hùn pensioen, maar ook met de volgende. Hoe denken ze hun diploma te hebben behaald? Zijn het niet de ouders die er de grootste kosten voor hun rekening van nemen? Mijn vader zei altijd: ik heb vier huizen: ééntje waar ik in woon en drie dochters die ik heb laten studeren! De regering pleegt contractbreuk door eenzijdig de pensioenleeftijd op te trekken van diegenen die aan hun professioneel leven begonnen zijn of het bijna eindigen; je ging immers aan het werk met het vooruitzicht op een vooraf bepaalde leeftijd van een welverdiende rust te kunnen genieten.
Als zo’n jonge blaag van rond de 30 mij komt vertellen dat ik solidair moet zijn door in te leveren op mijn pensioen zodat de jeugd niet voor de zware schuldenlast van de zogenaamde vergrijzende bevolking moet opdraaien dan rijzen mijn (grijze) haren ten berge. Niet alleen was mijn generatie solidair met de vorige, wij betaalden voor hùn pensioen, maar ook met de volgende. Hoe denken ze hun diploma te hebben behaald? Zijn het niet de ouders die er de grootste kosten voor hun rekening van nemen? Mijn vader zei altijd: ik heb vier huizen: ééntje waar ik in woon en drie dochters die ik heb laten studeren! De regering pleegt contractbreuk door eenzijdig de pensioenleeftijd op te trekken van diegenen die aan hun professioneel leven begonnen zijn of het bijna eindigen; je ging immers aan het werk met het vooruitzicht op een vooraf bepaalde leeftijd van een welverdiende rust te kunnen genieten.
Ik verwijs hier graag naar Peter Mertens, auteur van Hoe durven ze? De euro, de crisis en de grote hold-up (EPO, december 2011) in zijn artikel Waarom ik de staking steun (klik).
“Donderdag kan je de trein niet nemen. De machinisten staken, de postbodes, kinderverzorgsters, brandweermannen, cipiers, verpleegsters en leerkrachten. Ze zijn boos.
Ik begrijp hen niet alleen, ik steun hen ook van ganser harte. Hun collectieve actie weerspiegelt een breder inhoudelijk, democratisch en cultureel debat.
Staken wordt voorgesteld als een soort onverantwoordelijke 'hobby' van de vakbonden of van werknemers. Iets uit een vorige eeuw, niet meer aangepast aan deze twitterende tijden.
De geschiedenis heeft uiteraard haar rechten. Staken is nooit een hobby geweest, maar altijd slechts het laatste redmiddel waarmee de werknemers de macht van het getal kunnen uitoefenen om sociale en democratische bescherming af te dwingen.”
Staken wordt voorgesteld als een soort onverantwoordelijke 'hobby' van de vakbonden of van werknemers. Iets uit een vorige eeuw, niet meer aangepast aan deze twitterende tijden.
De geschiedenis heeft uiteraard haar rechten. Staken is nooit een hobby geweest, maar altijd slechts het laatste redmiddel waarmee de werknemers de macht van het getal kunnen uitoefenen om sociale en democratische bescherming af te dwingen.”
Wanneer jullie op de link klikten en het héle artikel daadwerkelijk lazen, dan begrijpen jullie vast waaróm ik inderdaad solidair met de rest van de bevolking ben, ook al zijn mijn schaapjes nu op het droge…
